manic defense - manik savunma

rahatsız edici düşünce ve duygular söz konusu olduğunda, kişinin bir sürü etkinlikte bulunarak ya da zıt düşünce ve duygular oluşturarak aklını başka yerlere vermeye çalışması. Yaşamın ilk yılında ortaya çıkan manik savunma bazılarında değişik derecelerde olmak üzere yaşam boyu sürer. Melanie Klein (1882-1960) klasik psikoanalitik kuramdaki mani kavramına, NESNE’nin yok olması ya da tahrip olmasından kaynaklanan suçluluk duygusunu da ekler. Manik savunmadaki temel hedef depresif konumdaki acıları, özellikle de suçluluk duygusunu savuşturmak; psişik gerçekliğin bazı yönlerini yadsımaktır. Savunma türleri: 1. kontrol. Nesne üstünde azami kontrol sahibi olmayı içerir. Bu durumda nesnenin gereksinimleri olduğu, onun bir zihni olduğunu düşünmek gereksiz hale gelir. 2. aşağılama. Nesnenin gücü azımsanır; bir zamanların iyi nesnesi şimdinin kötü nesnesi ya da çöp olarak görülür. Böylesi niteliklere sahip bir nesnenin canını acıttığı ya da üzdüğü için kişinin kendini kötü hissetmesine gerek yoktur. 3. zafer. Aşağılamanın uzantısıdır. İyi nesnenin özelliklerine duyulan imrenme ve nefret karışımına suçluluk duygusunu savuşturma, kayıp riski ve bağımlılık eklendiğinde oluşur. Artık ortada nesneyi aşağılayıp çöp olarak görmedeki haklılığın yanı sıra kimin küçük kimin büyük olduğuna ilişkin kararı, kimin bütün kaynakları kontrol edeceğini zaferle tersine çevirme arzusu da vardır. [Geliştiren/aktaran: Avusturyalı asıllı İngiliz psikanalist Melanie Klein (orijinal soyad Reizes) (1882-1960)] bakınız: İngiliz nesne ilişkileri kuramı